بسیاری از دانشگاه‌های برآمده از انقلاب، ذیل ترتیبات و تنظیمات مراکز بالادستی در حوزه آموزش عالی و نبود نیروی فکری در درون خودشان و تغییر شرایط و اقتضائات زمانی،خیلی زود از ظرفیتهای تمایز بخش خود فاصله گرفته و تبدیل به یک دانشگاه کمی تا قسمتی معمولی شدند.برخی از این مراکز حتی از حداقل‌های تعریف شده در ماموریت خود نیز،نازل‌تر شده و بیشتر از مساعدت جریان انقلاب و تربیت انسان‌های متعهد متخصص به حد مزاحمت و معارضت با اهداف اولیه خود رسیدند. حال مسئله اینجاست: دانشگاه هویت‌بخش چه ارکان ومشخصه‌هایی دارد؟ به عبارت دیگر، اگر دانشگاهی بخواهد در شخصیت اخلاقی و علمی و حضور اجتماعی دانش آموخته خود مؤثر باشد، باید حایز چه ویژگی‌ها و شرایطی باشد؟
